اگر افراد مورد آزمون بتوانند یک جفت از دنباله ی هافمن را که با هم فرق دارند تشخیص دهند، مثلا در میزان تاخیرشان در فرکانس یک ناحیه، این بدین معنی است که آنها نسبت به تغییر در الگوی زمانی حساس هستند یعنی آنها میدانند که یک ناحیه فرکانس نسبت به سایر نواحی تاخیر دارد. گرین (13.75) توانایی افراد را برای تشخیص میزان تاخیر در سه ناحیه فرکانس اندازه گیری کرد: 650، 1900، و 4200 Hz . او نتایج یکسانی برای تمامی این نواحی پیدا کرد. افراد مورد آزمایش قادر بودند در 2ms بدون توجه به فرکانس مرکزی ناحیه ی تاخیر این تاخیر را شناسایی کنند. باید توجه کرد که افراد مورد آزمایش هیچگاه نگفتند که بخشی از صوت را بعد از بخش دیگر می شنوند اما تفاوت در الگوهای زمانی به عنوان تغییرات اساسی در کیفیت صدا بود. علاوه بر این، بعضی از افراد نیازمند آموزش بودند تا بتوانند در 2ms صوت را تشخیص دهند و حتی بعد از این آموزش، افراد میبایست تمرکز زیادی داشتند.

زرا و گرین (13.96) آستانه های ناهمگونی را در شروع و پایان سیگنال های سمعک استارکی پیچیده که از بسیاری از عناصر سینوسی تشکیل شده بود اندازه گیری کردند. این عناصر یا به صورت یکسان در  مقیاس فرکانس الگوریتمی قرار دارند یا مجموعه ای منظم شکل می دهند. در محرک استاندارد، تمامی عناصر به طور همزمان شروع شدند و پایان یافتند. در محرک سیگنالی، یکی از عناصر در شروع یا پایان دچار ناهمزمانی شد. وظیفه ی افراد این بود که محرک استاندارد را از محرک سیگنالی تشخیص دهند. آنها پی بردند که تشخیص ناهمزمانی هنگام شروع آسانتر از ناهمزمانی پایان بود. برای سیگنال های منظم، ناهمزمانی های شروع که کمتر از 1ms بودند،جدای از اینکه عنصر ناهمزمانی باعث هدایت یا تاخیر عناصر دیگر میشد، قابل تشخیص بودند. آستانه های تشخیص ناهمزمانی پایانی بزرگتر بودند یعنی هنگامی که عنصر ناهمزمانی بعد از عناصر دیگر تمام میشد حدود 3-10 ms بود و وتی که قبل از عناصر دیگر تمام میشد حدود 10-30ms بود. آستانه های تشخیص ناهمزمانی در مجموعه های الگوریتمی 2-50 برابر بزرگتر از مجموعه های منظم بودند.

تفاوت بین مجموعه های هارمونیک (منظم) و لگاریتمی شاید بر اساس گروه بندی تغییر نیافتنی آنها قابل توضیح باشد. سیگنال هامونیک به عنوان تنها منبع صوتی در نظر گرفته می شود یعنی تمامی عناصر به یکدیگر تعلق دارند. مجموعه ای که به فاصله ی لگاریتمی از هم قرار دارند به صورت مجموعه ای از تون های صدا در نظر گرفته می شود مانند تعداد زیادی از صداهایی که در یک تار صوتی همزمان نواخته می شوند.